"Soms komt rouw pas later.
Maar ze vraagt altijd om gezien te worden."
Over verlaat verdriet en uitgestelde rouw
met gastspreker auteur Ann Kindts
Ann Kindts was zeven toen haar broertje van vijf overleed. Omdat veel van wat toen gebeurde gewoonweg te pijnlijk was, ging haar omgeving snel over tot de orde van de dag. Over het verdriet werd nooit veel gesproken.
Toen ze jaren later terechtkwam in iets waarvan iedereen dacht dat het een burn-out was, groeide gaandeweg het besef dat aan de basis van haar crisis, haar onverwerkt verdriet lag.
In dit rouwcafé leest Ann voor uit haar boek ‘Voor altijd in mijn hart’. Ze vertelde over hoe zij met de gebeurtenissen van lang geleden moest leren omgaan en hoe ze die stap voor stap een plaats kon geven in haar leven.
Soms kun je na een verlies niet rouwen, omdat je te klein bent om te begrijpen wat er is gebeurd bijvoorbeeld. Of omdat het verdriet te overweldigend is en je het niet onder ogen kunt zien.
Dat kan later in je leven opspelen onder de vorm van fysieke klachten, angst, stress, kwaadheid, somberheid, en zo. Het verdriet dat er vroeger niet kon zijn vraagt je aandacht.
En dan kan het, ook na vele jaren, alsnog nodig zijn om te rouwen.
We mochten stilvallen en luisteren naar Ann. Ze nam ons mee in het thema van uitgestelde rouw mét zachtheid, helderheid en diepe menselijkheid. Haar woorden gaven taal aan wat vaak stil blijft.
Dank je wel, Ann, voor je openhartigheid en de ruimte die je creëerde.
En dank aan ieder die er was - zichtbaar of in stilte - voor jullie aandacht, erkenning en aanwezigheid.
Reactie plaatsen
Reacties