Veel mantelzorgers moeten leven met een ‘levend verlies’ en worden met steeds meer beperkingen geconfronteerd. Daardoor neemt de intensiteit van hun verdriet toe, botsen ze altijd weer tegen nieuwe grenzen aan en lijden velen van hen aan chronische rouw.
Als mantelzorger neem je de zorg op voor iemand uit je directe omgeving die door ziekte, ouderdom of een beperking, extra ondersteuning nodig heeft. Dikwijls is dit geen bewuste keuze en ben je mantelzorger voor je het goed en wel weet. Zorgen voor een ander is een echte kwaliteit en vinden we meestal vanzelfsprekend. Maar soms is het ook bijzonder moeilijk en eenzaam. Je worstelt met lijden en zingeving, je raakt fysiek en psychisch uitgeput, je mist houvast, erkenning en ondersteuning.
Nadia Meziane is mantelzorgcoach en heeft een praktijk ‘De schone verbinding’, waar ze (mantel)zorgers begeleidt en ondersteunt. Tijdens dit rouwcafé had ze het over de moeilijke positie van de mantelzorger, tussen verlies en verbinding in, over mantelzorg en zelfzorg en over hoe je kunt zorgen voor een ander zonder jezelf te verliezen.
Reactie plaatsen
Reacties